ahötsa_

Oposizioetara aurkezteko, beharrezkoa izan da beti prestakuntza pedagogikoa akreditatzea,

IGIren bidez (irakaskuntzarako gaitasun ikastaroa), baita maisutza edo pedagogia titulua ere, edo aurretik

irakaskuntzan aritu izana erakustea. 2006ko Hezkuntza Lege Organikoak (LOE) iragarri zuen titulazio

espezifiko bat ezarriko zela betekizun horien ordez. Titulu berria –masterra– 2009an ezarri bazen ere,

indarrean jarraitu zuten aurretik lortutako titulazioek edo betekizunek. 

Urte horretatik aurrera egin diren oposizioetan, masterra edo titulu baliokidea eskatu bada ere, ez da

bete beharreko baldintza izan kontratazio zerrendetan egoteko. Orain, inolako abisurik gabe, epeak

negoziatu gabe eta alternatibarik bilatu gabe, alde bakarreko erabakiz, Sailak ebatzi du ekainetik aurrera

ezinbesteko baldintza izango dela masterra edukitzea kontratazio zerrendetan egoteko. Gure inguruko

erkidegoetan beste erabaki batzuk hartu dituzte: baldintza hori betetzen ez dituztenak kontratazio

zerrendetan mantentzea eta zerrendetan sartu nahi dutenei eskatzea, edo bi edo hiru urteko epea ematea

titulua akreditatzeko. 

Hasiera batean, egokia iruditzen zaigu prestakuntza pedagogiko espezifiko bat eskatzea Bigarren

Hezkuntzan irakasteko, baldin eta master hauetako programek gaitasun egokia ematen badute. Dena dela,

horrela al da hori? Bolognako planaren bidez, graduak ezarri ziren lizentziaturen eta diplomaturen ordez.

Beldur ginen ez ote zen unibertsitate sistemaren zati handi bat pribatizatzen hasiko, eta horixe gertatu da,

hain zuzen ere. Bigarren Hezkuntzako Masterraren kasuan, unibertsitate publikoek –matrikulagatik 2.000

euro inguru kobratzen dute– oso plaza gutxi eskaintzen dituzte, eta espezialitate batzuetakoak bakarrik,

gehien eskatzen direnak. Ondorioz, pertsona asko, nahikoa baliabide ekonomiko dituztenak edo masterrera

zuzenean sartzeko titulurik ez dutenak, unibertsitate pribatuetan matrikulatzen dira, on-line ikastaroak

eskaini eta era guztietako erraztasunak ematen dituztenak. Hori bai, prezio astronomikoak kobratuta.

Unibertsitate hauek guztiz debaluatu dute hezkuntza eskaintza, eta etekin handiko negozio biribila aurkitu

dute, gobernuaren laguntzaz. Unibertsitate horietako bat UNIR da, non Jose Iribas diharduen, hezkuntza

kontseilari ohia, hedapen zuzendari lanetan. Kargua utzi aurretik, hitzarmen bat izenpetu zuen unibertsitate

horrekin, ikasleek aukera izan dezaten praktikak egiteko Nafarroako ikastetxe publiko eta pribatuetan. 

Bestetik, aipatzekoa da ere gradurik egin ez duten LHko irakasle teknikoen kasua, ezin baitute

masterra egin. Irakasle hauentzat, gaikuntza pedagogikoko ikastaro berezi bat ezarri da, lagunartean “no

master” deitzen duguna eta Nafarroan eskaintzen ez dena. 

Legeak hala agintzen duela… aitzakia hori erabili du egungo kontseilariak ebazpenaren edukia bere

horretan mantentzeko, titulua aurkezteko epea handitu bada ere. Arautegia interpretagarria da, baina, horrez

gainera, bidegabea ere bada. Masterra lortzeko nahikoa plaza publikorik eskaintzen ez bada,

diskriminazioan sakontzen jarraituko dute agintariek, eta aukera berdintasuna urratzen. STEILASko kideok

ez dugu onartzen egintza bururatuen logika hau. Behin eta berriro, masterrari buruz gobernuak dituen

asmoen inguruan galdetu dugu, baita irtenbide posibleak proposatu ere. Gobernuaren ebazpenaren berri

izan genuenean, premiaz eskatu genuen negoziazio mahai bat osatzea, eta ez dugu erantzunik jaso.

Irakasleen batzarreko gainerako sindikatuekin batera, joan den asteazkenean berriro eskatu genuen gauza

bera, eta ez digute erantzun. Baditugu proposamenak, eta horiek aztertzeko dagokigun negoziazio mahaia

exijitzen dugu, irtenbideak bilatzeko, mesedegarria izango baita bai irakasleentzat bat administrazioaren

gestio egokiarentzat. Agintekeriazko jokamoldeak amaitzea exijitzen dugu. Ez dugu nahi eta ezin dugu

onartu aldaketaren gobernuak bere irizpideak alde bakarreko erabakiz inposatzea eta sindikatuei kasu

zipitzik egin gabe jarraitzea.