ahötsa_

Kontrako

norabidean aritu dira, espetxe politika ankerra are gehiago gogortuz, eta estatu

espainolaren kasuan, presoen aldeko eragileen lana errepresioaren bitartez goitik behera

baldintzatuz. Honek ondorio sakona utzi du askapen mugimenduaren animo egoeran,

sektore ugaritan frustrazioa eta etsipena instalatu delarik. Bada garaia horri behingoz

buelta emateko. 

Nola kaleratuko ditugu preso eta errefuxiatuak? Galdera behar-beharrezkoa planteatzen

dugu. Gakoa herri honen baitan lo dagoen indar kolosala berraktibatzea da. Batasunetik

eta norabide egokian berraktibatzea. Baldintza politiko, sozial eta juridiko berriak sortzen

joan beharra dugu. Baldintza berriak sortzea bide luzean pauso bat ematea bezala ulertu

behar dugu. Pauso bat emateak egoera berrian kokatuko gaitu, berriro ere baldintza

berriak lortzeko egoeran, hots, gure helburura hurbilduko gaituzten pauso gehiago

emateko egoeran. Eta horretarako, indar kolosala norabide egokian berriz ere aktibatzea

ezinbestekoa izango da. Ezinbestekoa izango da batasunetik eta osagarritasunetik palanka

guztiekin ahalik eta indar handiena egitea. Presoen giza eskubideen aldeko dinamika

zabalak, langile esparrutik abiatu berri duten erronka erraldoia, nazioartetik eta

instituzioetatik etor daitezkeenak, eta maila juridikoan egiten den lan ixila eta etengabeaz

ari gara. Aurrez aurre izango ditugu larriki gaixorik dauden kideen askatasuna lortzearen,

preso politiko guztien euskal herriratzearen, eta kondenen konputo bikoitzaren erronkak

gainditzea, eta horretarako, ezinbestekoa izango zaigu hau erraztuko duten baldintza

politiko, sozial eta juridikoak erdiestea, presoen gaia berriz euskal ajenda politikoan

lehentasunezkoa izatea lortzetik hasita. Aurrez aurre izango dugu ere 7/2003

salbuespenezko legea, dozenaka kide 40 urte oso-osorik betetzera kondenatzen dituena,

eta frantziar perpetuité-ak inposatzen dizkiguten erronkak. Ezinbestekoa izango da hauek

gainditzea gure kideak kaleratzeko. 

Ez gara ezer berria deskubritzen ari. Ez ulertze eta kontraesan handiekin, baina bide onetik

ari ginen duela ez hainbeste. Gogora ditzagun presoak Euskal Herriratzearen aldeko

mobilizazio historikoak, Ipar Euskal Herrian alderdien artean sortutako adostasun zabalak

eta egon ziren mobilizazio handiak, eta 197/2006 doktrinapean preso zeuden 60 kideen

askatasunaren lorpena. Askoren artean presoen gaia euskal ajendan garrantzi goreneko

gaia izatea lortu genuen. Eta EPPK-k, blokeo egoerari irtenbideak bilatzeko helburuarekin,

ekarpen politiko garrantzitsua egin zuen 2013-ko azken egunetan bere ildo berritua

aurkeztu zuenean. Horregatik, bide onean baldintza berriak sortzen ari ginelako, estatuak

hain gogor kolpatu zuen presoen aldeko borroka. 

2013-ko irailean Herrira, presoen eskubideen aldeko tresna ahaltsua, suspenditu zuen, de

facto ilegalizatuz. 2014-ko urtarrilean, EPPK-k bere ildo berria aurkeztu eta bi astetara,

EPPK-ren bitartekariak atxilotu eta espetxeratu zituen, kolektiboari harreman politikoak

garatzea errazten zion tresna indargabetuz, eta ondorioz, EPPK berriro isolamendu politiko

ia erabatekora eraman zuen. Errepresioaren bidez, lau hilabeteren bueltan, indar kolosala

zena zulo kolosala bilakatu zuen etsaiak. Hor ez zen amaitu. 2015-eko urtarrilean goardia

zibilak hamabi abokatu eta lau herritar atxilotu zituen, eta martxoan Etxerateko eta Jaiki

Hadiko bina kide atxilotu zituen. Era berean, audientzia nazionalak hautetsiak, presoen

senideak eta herritar soilak deklaratzera deitu ditu, eta espainiar gobernu ordezkariek

presoen aldeko ekimen ugariren kontra jo dute, txupinazoak edo txokolatadak

debekatzeraino. 

Sugarra ahuldu zuten, baina ez zuten itzaltzea lortu. “Free Otegi free them all” dinamikak

nazioartetik preso politikoen askatasunaren aldarrikapenari atxikimendu esanguratsu ugari

ekarri zizkion. Presoen giza eskubideen eta larriki gaixo dauden presoen askatasunaren

aldeko dinamikak piztu ziren. Ezker abertzaleak ere ekimen propioak garatu ditu. Aurreko

gabonetan Ernaiko kideek desobedientzia ekimen potentea burutu zuten. Abian

eztabaidaren testuinguruan, Ezker abertzaleak martxak antolatu zituen 40 espetxeetara.

Eta preso ohiok gure ekarpena egin genuen, EPPK-ri babes politiko sendoa eskainiz,

ekarpen ideologiko garrantzitsua eginez, eta apirilaren 17-ko mobilizazioan 19000

pertsona bilduz. Sugarra indartzen ari gara, baina oraindik urrun dago behar bezain bizia

izatetik. 

EPPK-k eztabaida prozesu berria iragarri zuen irailaren 11-n publiko egin zuen

adierazpenean, eta eztabaidaren norabidea ere publiko egin zuen: “Ezker abertzaleko

antolakundeek egingo duten prozesuaren antzera, EPPK-n antolatuta egotea egokitu

zaigun militanteoi ere badagokigu gure hausnartze eta eztabaida prozesua burutzea.”,

“eztabaida horren helburua izango da kartzeletatik prozesu politikoari nola lagun

dakiokeen, nola ekin, eragin behar den barrutik eta kanpotik”, “2013-an kolektiboak ontzat

emandako ildoa garatzeko indarrak nola erabili izango da gakoa”. Kolektiboari zera

adierazi nahi diogu, berriz ere: hartu itzazue egoki ikusten dituzuen erabaki kolektiboak.

Gure babes osoa edukiko duzue. 

Hilabete osoko mobilizazio dinamika potentea martxan jarriko dugu horretarako. Ekimen

nagusia urtarrilaren 06-an Donostian egingo dugun nazio manifestazioa izango da, eta

hilabete osoan zehar Euskal Herria mobilizazioz eta ekimenez josiko dugu. Borrokaren

sugarra, milaka sugar txiki bihurtuta, Euskal Herriko luze-zabalera hedatuko dugu. Eta

milaka sugar txiki milaka eskutan, amnistia aldarrikatu eta Kalera kalera! abestuko dugu,

kalean behar zaituztegulako, gure ondoan, independentzia eta sozialismoaren alde

borrokan tinko jarraitzeko. 

Irailaren 11-ko agiri hartan hauxe adierazi zigun Kolektiboak: “aurrean dugun erronkari

erantzun behar diogu lokartuta ditugun indarrak ikuspegi zabalez aktibatuz eta trinkotuz;

inolaz ere ez sakabanatuz”. Zeren zain gaude. Esnatu gaitezen eta askatu ditzagun

behingoz. Kalera kalera borrokalari kalera!