ahötsa_

Ez dira gure hitzak, Espainiako estatuko 35 unibertsitateko Zigor Zuzenbide arloko 70

katedradunenak baizik. Tradizioz kontserbakorra izan den eremu akademiko horretatik dator

Gobernuaren zigor-arloko erreformaren aurkako testua. Irmoki aipatzen zuten: “errotik eta

eta Zigor-arloko erreformak bertan behera uzteko beharra dago”.

Mozal Legearekin –Herritarren Segurtasuna Babesteko Legea–, poliziari oraindik ere botere

gehiago eman zaio, akusatzaile eta epaile papera haren esku utziz. Hori nahikoa ez eta

izugarri biderkatu dira aurretik ezarrita zeuden lege-urraketengatik jarritako isunen

zenbatekoak. Lege-hauste berriak sortu eta gehitu dira, kasualitatez, eragile sozialen protesta

molde berrien neurrira prestatutakoak; horiei, gainera, neurririk gabeko zigor ekonomikoak

lotu zaizkie (etxe kaleratze edota atxiloketen aurkako mobilizazioak, instituzioen aurrean

egindako mobilizazioak, autoritateei zuzendutako kritikak, polizien jardueren grabaketen

emisioak zigortzen dituztenak…). Instituzioak, agintaritza publikoak zein polizia blindatu egin

dira, kritika eta desadostasun sozialaren aurrean. Eta askoz ere gehiago.

Zigor Kodearen erreformarekin, bizi osorako kartzela-zigorra inposatu da, zigorra

“delinkuente” edo “gaizkilearen” araberakoa egin da eta ez delituaren araberakoa.Teorikoki

borroka armatuaren aurka hamarkadetan garatu den salbuespen legedia egonkortu egin da,

borroka molde hori desagertu bada ere. Jihadismoaren aurkako gerraren izenean, berme

juridikorik gabeko antiterrorismoaren atala puztu da. Zirrikitu horretatik, disidentzia

politikoari, pobreziari eta migrazioei zigor zorrotzagoak jartzea justifikatu da. Adibidez,

desordena publikoengatik gehienezko zigorra 3 urtetatik 6 urtera igo da, edozein ebasketa edo

argia “pintxatzea” delitu bihurtu dute eta migratzaile pobreak –aberatsak beti aberats–

kanporatzeko erraztasunak jarri dituzte. Eta askoz ere gehiago.

Zerrenda luzeegia da artikulu bakar batean osoki jorratzeko. Segurtasun Pribatuaren

Legearekin, aurrekoak baino hilabete batzuk lehenago indarrean sartu zena, segurtasun

eskubidearen pribatizazioa eta espazio publikoaren militarizazioa garaile atera dira. Polizia

autonomikoak, foralak zein udaltzaingoak militarizazio prozesu sakonak bizi dituzte. Herri eta

hirien ordenantza zibikoek espazio publikoaren erabilera murriztu egiten dute, sarekadak eta

zigorrak zenbait txiolariren kontra bideratu dituzte…

Itxuraz independenteak diren arma juridiko horiek sistema oso baten parte besterik ez dira:

salbuespen politika iraunkorra da. Hau da, demokraziaren teorian salbuespen-egoeraren

aurreko erantzun gisa prestatzen dena, denboran mugatua eta zehazki araututako oinarrizko

eskubideen etenaldia izan beharko lukeena, arau bihurtu da, ohiko, gure eguneroko

errealitatean.

Politika horiek sostengatzen dituen zuzenbideari, urte bat beteko duten lege hauei bezalaxe,

etsaiaren zigor zuzenbidea deitu izan diote. Eta nortzuk gara etsaia? Ordenamendu sozial hau

kritikatu eta desadostasuna adierazten dugunok bihurtzen gaituzte etsai, sistema honek

prekarizatutakoak eta txirotuak gara etsaiak.

Etsaiaren zigor zuzenbidea lagunaren zigor zuzenbidearekin batera dator beti, txanpon anker

beraren beste aldea baita: zerga-ihesak, delitu izateko, 120.000€tik gorakoa izan behar du;

supermerkatuan lapurtzea edo pobrezia energetikoari aurre egiteko argia “pintxatxea”, berriz,

lehenengo eurotik da delitu.

Disidentzia eskubidea berreskuratu beharra dugu. Horregatik, amaitu berri diren

hauteskundeen ondotik osatuko den estatuko Gobernuari, hori edozein dela ere, exijitzen

diogu aipatu legeak indargabetu ditzala. Bien bitartean, euskal erakundeei, ez ditzatela

aplikatu. Izaten ari da mugimendurik bide horretan. Iragan astean konpromiso hori adostu

zuen Gasteizko Legebiltzarrak. Pozten gara hartutako erabakiaz, eta hurbiletik jarraituko dugu

errespeta dadin. Hori bai, modu kontsekuentean joka dezala ere aldarrikatzen dugu, kasurako,

martxoaren 31ra arte Ertzaintzak Mozal Legearen bidez jarritako 3.959 isunak bertan behera

utziz. Duela zenbait aste, informatzeagatik isuna jaso zuen Ahotsa komunikabideak eskaera

berbera egin zuen Nafarroako Legebiltzarrean. Eta Udaletxeei ere zuzentzen gatzaizkio, ez

baitira gutxi Mozal Legea aplikatu edo aplikatzearekin mehatxu egin duten udaltzaingoak.

Baina ondotxo dakigu, beste inori exijentziak eta konpromiso eskaerak egitetik harago, ardura

nagusia geurea dela, herritar xume eta arruntona, behetik gora eragiten dugunona. Gure

presioak eta erabakitasunak soilik ahalbidetu dezakete disidentziarako, protestarako eta

bestelako errealitateak eraikitzeko eskubideak berreskuratzea. Uztailaren 1a alferrik pasatzen

utzi behar ez dugun aukera da: Hego Euskal Herriko lau hiriburuetan legedi antisozial honi

guztiok batera planto egiteko antolatu diren ekimenetan parte hartzeko deia egin nahi dugu.

Lau hiriburuetan ekimen ezberdinak garatuko ditugu, baina oinarri berarekin: Mozal Legeei

Ez. Lege injustuak desobeditu.