Los legionarios romanos Alejandro Angosto y Pluvio Cesáreo a la peble de Pompaelum

Estimada ciudadanía de la noble ciudad fortificada de Pompaelo.

Legionarios romanos Alejandro Angosto y Pluvio Cesáreo

2022-ko abenduak 8

Aún siendo conscientes de que este escrito puede ser susceptible de desconfianzas y resquemores, las circunstancias nos obligan a poner luz en un suceso extraordinario recientemente acontecido, vinculado a un glorioso e imperial pasado. La razón para nuestro apremio es anunciar los acontecimientos que, derivados de lo anterior, tendrán lugar en un futuro próximo en la noble ciudad de Ponpaelo.

Quienes se dirigen a ustedes son los espíritus de Alejandro Angosto y Pluvio Cesáreo, antiguos legionarios del emperador y moradores temporales del “castellum” romano, cuyas ruinas han aparecido en La Gariposa, Tafalla, en el transcurso de las obras de lo que llaman el Tren de Alta Velocidad.

La mañana del 14 de junio del annus dominus 2022 voces y exclamaciones en lengua poco familir nos despertaron de nuestro sueño milenario. Pensamos en un principio que serían otros legionarios custodiando un cargamento de metal, aceite, harina, sal y vino transportado por esclavos hacia Cesárea Augusta. Les saludamos, pero nadie respondió. Cual fue nuestro asombro, al darnos cuenta de que no habíamos estado dormidos una noche, sino muertos durante dos mil años. Y ahora, aunque nuestro ocaso fuera irremediable, nuestros espíritus se había avivado al salir a la luz las ruinas de nuestra antigua morada.

Desde aquel instantte, decidimos ver sin ser vistos y escuchar sin ser oídos. Los gritos los habían proferido unos hombres que laboraban cerca de allá en una obra similar a la de una calzada romana, pero bastante más extensa. El número de esclavos era menor, pero junto con ellos había un gran ingenio metálico cromado, de formas geométricas, con cuello tan alto como el de una girafa, flexible como la trompa de un elefante, y rematado por una pala del tamaño de la boca de un hipopótamo. Le llaman escavadora, y en un segundo arranca de cuajo tantos árboles como en nuestros tiempos habrian hecho 30 exclavos.

Las conversaciones que con tanto disimulo pudimos escuhar fueron muy reveladoras. Percibimos que el centurión (ellos le llamaban encargado o capataz) era más blanco que los esclavos. Y era él quién hablaba un idioma más parecido al latín que los demás. Un día del mes de julius, y bajo un sol abrasador de 40 grados, dos esclavos se desmayaron y no se levantaron más. Luego se llevaron sus cuerpos en un gran artefacto, parecido a una choza que se movía sola, sin caballos, con lumbres en el techo y que profería grandes pitidos. Los esclavos no volvieron a la zanja. Nos recordó a nuestros tiempos, cuando los esclavos se morían por todas partes y los recogían sin más.

También nos vino al recuerdo cuando custodiábamos el tributo que el emperador hacía pagar a los pobladores del imperio para costear la construcción de las calzadas, minas y demás obras grandiosas que, como decían los centuriones, sacaban a los pueblos de su atraso. Por lo que escuchábamos en la zanja, hoy en día, son también los esclavos los que destinan gran parte de su salario a la construcción de esa enorme calzada, mientra a algunos de ello no les llega para encender el fuego en invierno.

Un día nos acercamos más al grupo y acertamos a ver una imagen de lo que iba a circular por ahí, (parecía un dibujo), que el centurión sostenía en la mano: era como un largo supositorio balnco para un elefante gigante. Ellos lo llaman tren de alta velocidad. Como no sabemos muy bien lo que eso significa, nosotros le denominamos Magnun Supositorium Celeris.

Tanto Pluvio como yo, a pesar de ser sólo espíritus, comenzamos a sentir gran emoción por todo lo que estábamos descubriendo. Intuíamos que el César habría sentido sumo agrado al ver que dos mil años más tarde, sus sueños expansionistas no sólo no habían muerto, sino que habían tenido una continuidad. Su legado imperial estaba en la Tierra Navarrorum más vivo que nunca.

Decidimos comunicárselo, y nos desplazamos etéreamente a las ruinas del Coliseum en Roma, donde en efecto lo encontramos. Fue tal la euforia con la que el César recibió nuestras buenas nuevas, que nos mandó anunciar su visita y la de Cleopatra, precedidos por el Elefante Blanco, a la ciudad de Pompaelo para efectuar por sus calles un desfile de gran pompa y boato para el día 10 decembres annus domini. En él felicitará a los centuriones Navarrorum por dedicar una partida de 71.000.0000 de monedas de oro al supositorio de los 120.000.000 destinados a la Tierra Navarorum.

Es por ellos que Alejandro Angosto y Pluvio Cesáreo firmantes de este escrito llamamos a la plebe Navarrorum a acudir a la diputación de Pompaelo a las XII del mediodía de la citada fecha.

(A quién ponga en duda este relato le recordamos que cosas más raras cuentan en el programa cuarto milenio, y muchísima gente se las cree al juzgar por su gran audiencia)

        La Gariposa, Tafalla, 7 de Diciembre de 2022 annus domini.

ALEJANDRO ANGOSTO ETA PLUVIO CESAREOREN IDAZKIA, PONPAELOTARREI ZUZENDUA

Alejandro Angosto eta Pluvio Cesareo erromatarrak duela 2000 urte “castellum”ean, Tafallan.

Alejandro Angosto eta Pluvio Cesareo erromatarrak mintzatzen gatzaizkizue. Istorio bitxia kontatu nahi dizuegu, iragana etorkizunarekin lotzen duena. Halaber, gertakari harrigarrien lekuko izango zarete datozen egunetan Ponpaelon. Hau dela eta, etorriko dena ulertzen laguntzeko, kontakizun hau zuei helaraztea erabaki dugu, zuen jakin mina eta gogoa piztuko dituelakoan.

Bi mila urte inguru egin behar dugu atzera gorabehera guztiak ulertzeko. Garai hartan, Tafalla inguruko Gariposan zegoen “castellum” aren behin behineko biztanleak ginen. Erroman zegoen enperadorea gure nagusia zen, eta lantxoak agintzen zizkigun han eta hemen. Lan horiek ezinbestekoak ziren gure Erromatar Inperioa lurralde hauetan egonkortzeko.

Enperadoreak, Erromatik, zergak ordainarazten zien Terra Navarrorumgo biztanlei galtzaden eraikuntza ordaintzeko. Guk geuk gauzatzen genuen agindu hori: etxez etxe joan behar genuen bertakoei tributua ordainarazten. Hau egitea ez genuen oso gogoko: biztanle gehienek aurpegi txarrez begiratzen gintuzten eta ez ziguten hamaiketakorik eskaintzen. Baina ordaintzen ziguten., hori bai.

Beste batzuk berriz oldarkorrak ziren oso, eta ordaintzeari uko egiten zioten. Orduan, euren oiloak indarrez eraman behar izaten genituen. Etxeko guztiak gure aurka jartzen ziren, eta euren bultzadak eta irainak jasan behar genituen. Ez gintuzten maite. Oiloak ere ez, eta euren mokokadek ere aztarna odoltsua uzten zuten gure azalean. Baina zigor eredugarriarekin erantzuten genien euren matxinada saiakerari.

Baziren atseginagoak ziren lanak ordea. Salgai mugimendu handia zegoen garaian hemendik hara. Meatzariek ateratzen zituzten burnia, zilarra eta urrea, galtzadetatik garraiatzen zuten esklaboek eta guk zaindu behar genuen bide osoan zehar. Lan honek ez zuen arrisku handirik suposatzen: galtzadak ongi ezagutzen genituen, eta oso jende gutxi ausartzen zen gure ezpata handiei aurre egitera. Metal baliotsuek, meatzetan hartutakoak, helmugetara iristen ziren arazo handirik gabe.

 Lanik gabeko hilabeteak luzeak egiten ziren oso “castellum”en, hotzak eta aspertzeak jota igarotzen baikenituen. Hori dela eta, metalez eta elikagaiez betetako gurdia noiz iritsiko zain egoten ginen, eta iristen zenean, beti ustekabean, sekulako ongi etorria ematen genion. Izan ere, metalak, irina, olioa, olibak eta gatzarekin batera, zuku more, zaporetsu eta bizigarria ekartzen zuten: ardoa. Zibilizazioarekin batera, erromatarrok herritar basatiei egin genien ekarpenik nagusiena, mahatsen zukua. Jainkoen neurriko salda goxoa edaten genuenean, gogoa piztu eta arima berotzen zitzaigun. Arinago eta zerutik hurbilago sentitzen ginen.

Berebiziko jaia ospatzen genuen “castellum”ean gurdia iristen zen gauean bertan. Gogoan dugu azken gau hura: Cesarea Augustara zihoan gurdia iritsi zen, lau esklabok bultzatua eta lau legionariok zaindua. Oihuak, besarkadak eta barre algarak trukatu genituen. Gu pozik ginen itxaronaldi bakarti luzetik aterarazi gintuztelako, eta beraiek ere alai zeuden bide luzearen ondoren atsedenaldia hartzeko aukera zutelako. Esklaboek eta legionariook egun bateko adiskidetasuna zurrutekin zigilatu genuen. Zibilizatutako zurruterook ardoa edan eta edan igaro genuen gau osoa, denok “castellum” aren zoruan zerraldo erori arte.

Gau hartan, ez ginen lurretik berriro altxatu. Bertako biztanle batzuk, lepoan brontzezko esku txikiak zintzilik zeramatzatelarik “castellum”-ean sartu ziren. Gure egoera lotsagarria baliatu zuten eta ezpata motz potolo batzuekin hil gintuzten. Esan gabe doa ginen egoeran erresistentzia gutxi jar genezakeela. Gero gurdia eraman zuten, noski. Requis Inten Pacem. Alejandro, Cesareo eta gainontzeko guztiak.

Alejandro Angosto eta Pluvio Cesareo erromararrak “castellum”eanTafallan gaur egun.

Ponpaeloko irakurle adimentsuak: dagoeneko asmatuko zenuten bezala, mintzatzen gatzaizkizunak Pluvio Cesareoren eta Alejandro Angostoren izpirituak gara. Nola berpiztu ginen azalduko dizuegu.

 2022ko annus dominusaren ekainaren 14an, kolpeek, oihuek eta zaratek esnatu gintuzten. “Arranopola! Hau besterik ez genuen behar! Jada motel dihoazen AHTren lanak geldiaraziko dizkigute aztarna zahar hauengatik!” oihukatu zuen zenturioia itxura zuen batek. Bi mila urteko loaldia bukatu zen guretzako une hartan. “Castellum”aren aztarnak aurkitzearekin batera gu ere berpiztu ginen. Eta aurrerantzean gertatuko zenaren lekuko isilak izatea erabaki genuen.

Gizon horien zenturioia (beraiek “nagusia” deitzen diote) besteak baino zuriagoa eta altuagoa da eta latinarekin antza handia duen hizkuntzan hitz egiten du, besteek ez bezala. Gure galtzaden antza handia duen baina askoz ere zabalagoa den zerbait ari omen dira eraikitzen. Lur kopuru itzelak mugitzen dituzte, gure garaian meatzariek egiten zuten bezala, baina ez dituzte euren eskuak erabiltzen: tresna geometriko kromatu erraldoi bat mugitzen da bera bakarrik. Jirafaren lepoa bezain luzea da baina elefante tronparen malgutasuna du munstro tzarrak; hipopotamoaren baraila erraldoi antzeko batean bukatzen da. Horrekin mugitzen du lurra. Bost zuhaitz eta hamaika zuhaixka errotik kendu ditzake kolpe batez gailu bitxi honek.

Esklaboek 12-14 orduko jardunaldietan aritzen dira lanean. Uda honetan eguzki azpian, 40 graduekin egiten zuten lan. Halako batean bi esklabo zerraldo erori ziren, baina ez zeuden mozkorrik, beroagatik izan zen. Gero, bera bakarrik mugitzen zen etxola gurpildun antzeko zerbait etorri zen, eta beste esklaboek hor sartu zituzten gorputzak. Ez genituen gehiago ikusi. Gure garaiak gogora etorri zitzaizkigun: orduan ere erortzen ziren esklaboak edonon, eta eramaten zituzten algara handirik egin gabe.

Aurreko egunean horietako batek marrazki bitxi bat eusten ari zen: AHT deitzen zioten, baina hori zer den guk ongi ez dakigunez, berezko hipotesia dugu, eta zuekin nahi dugu partekatu: elefante erraldoi baten supositorioa dirudi tramankulu txuri luzea. Eta horrela bataiatu dugu Pluvio eta biok: MSC, hauxe da, Magnun Supositorium Celeris. Entzun dugunaren arabera, esklaboek beraiek ordaintzen dute tramankulu bitxi hau. Garai bateko tributuak, gaur egungo zergak dira.

Gertakari bitxi askoren lekuko izaten ari ginenez, Cesarek hau guztiaren berri izan behar zuela adostu genuen. Beraz, Erromara abiatu ginen Pluvio eta biok era etereoan, bertako Coliseumen Cesaren izpiritua bizi baita. Enperadore ohia poztu zen zinez gu ikustean, eta gure berri izatean: Inperio Erromatarraren oinordekotza ez da hil, aitzitik, inoiz baino biziago segitzen baitu “legado inperialak” Terra Navarrorumen. Hau dela eta, gaur egungo Nafar agintariak zoriontzeko asmoarekin etorriko da Cesar Ponpaelora, Cleopatrak eta Ponpeiok lagunduta. Bisita hau goxatzeko aukera decembres 10 annus dominis, eguerdiko 12 etan izanen duzue Ponpaeloko biztanleok.

Istorio hau sinesten ez duenari, esango diogu gauza harrigarriagoen berri ematen dituela Cuarto Milenio saioak eta jende asko sinesten omen du, daukan entzule kopurua kontutan hartuz.

        La Gariposa, Tafalla, Terra Navarrorum. 2022- 12- 08 Annus Dominu

Gehiago