ahötsa_

Gerra honek beste gerra batzuekin amankomunean ditu:
– Hamas eta Palestinako herri osoa gizatasunik gabe uzteko hizkuntza erabiltzea. “Animaliak”, “iluntasunaren seme-alabak”, “terroristak ehizatu”,barbaroak, basatiak bezalako adierazpenak eginez. Albiste faltsuak zabaltzen dira, hala nola haurren desagerketa, bortxaketa masiboak eta abar, amorru soziala areagotzeko eta gorrotoa areagotzeko. Gizatasuna kendu ondoren, erraz onartzen da erru-sentimendurik gabe palestinarrak eliminatzea dela irtenbide bakarra. Ruandan, tutsiak hutuek eliminatu behar zituzten labezomorroak ziren (1994ko genozidioa).
Palestinarrak gizatasunik gabe uzten dituzten neurrian, Israelgo gizartea ere gizatasuna galtzen ari da. Enpatia, gupida eta, oro har, bestearen sufrimenduarekiko giza sentsibilitatea galtzen ditu. Gizartearen printzipio etiko eta moralak komenientziara erabiltzen diren printzipio erlatibo bihurtzen dira.
Hamas “kosta ahala kosta” suntsitzeko eta deuseztatzeko dei militaristak, pertsona zibilen heriotza kontuan hartu gabe, gizarte osoa kutsatzen duten Israelgo agintarien balio faltaren erakusgarri dira.
– Defendatzeko eskubidea aldarrikatzea, kontuan hartu gabe printzipio hori beste aldeak, Hamasek edo herri palestinarrak, erabil dezakeela, Israelek eraso egiten diolako. Gogora dezagun AEBek Dorre Bikien erasoen ondoren printzipio bera erabili zuela Afganistanen inbasioa justifikatzeko. Handik 20 urtera Afganistandik atera zen Talibanei botere osoa emanez eta herrialdea erabat suntsituta utzi eta gero.
Israelgo estatuak urriaren 7ko erasoaren egileak atxilotzeko eta epaitzeko duen eskubidea ez da nahastu behar biztanleria zibilaren aurkako mendeku-ekintzak egitearekin. Israelgo gobernua garatzen ari den operazioa ez da defentsa-operazio bat, eraso bat da. Hamaseko kideei ez ezik, herritar guztiei ere erasotzen die. Zigor kolektiboa da.
Israelgo estatuko agintariak berehala epaitu behar dira Nazioarteko Justizia Gortean, nahiz eta Israelgo estatuak protokolo guztiekin Genevako Konbentzioa sinatu ez. Dagoeneko aztarna gehiegi daude gerra-krimenaren, gizateriaren kontrako, apartheidaren eta genozidioaren delituak egiten ari direlarenak.
Norberaren ekintzen errua etsaiari leporatzea. Israelgo Gobernuak eragiten ari den sarraski eta suntsiketa Hamasi leporatzea demagogikoa eta zinikoa da. “Erasorik izan ez balitz, ez litzateke horrelako erantzunik izango.” baieztapenak inteligentia-zerbitzuei, armadari eta estatu osoari eragindako umiliazioa ezkutatzea dakar. Israelen mendeku erasoa justifikatzeko ahalegina da.
Benetako gatazka ezkutatzea dakar:palestinarrek Israelen bizi duten apartheidaren egoera, Israelgo kolonoen delitu-jarduera Zisjordanian, Gazako Zerrendan dagoen egoera (munduko zerupeko kartzela handiena), 1947an ihes egindako errefuxiatuen itzulera baimentzeari uko egitea, adin txikikoak kartzelaratzea, etab.
– Hamasen militante, laguntzaile edo etsaiaren konplize izatea bidegabeki leporatzea biztanleei. Ez direla frogatzeko modu bakarra beren etxeak utzi eta hegoalderantz ihes egitea da, baina aldi berean gerra-eremutik ateratzea eragozten diete. Eraso militarren eremutik ateratzeko ezintasunak atzerritarrei ere eragiten die; beraz, esan daiteke Israelgo gobernuak bahituta dituela beste estatu batzuetako ehunka pertsona, baita Espainiako estatukoak ere. 1.600.000 palestinarrek ihes egin behar izan dute, eta Acnurren arabera munduan dauden 100 milioi derrigorrezko lekualdatuei gehituko zaizkie.
– Egiten dituen erasoen erantzukizuna bere gain ez hartzea. Ez du bere gain hartzen ospitaleak, ikastetxeak edo etxebizitzak bonbardatzean gertatutako suntsipen eta hilketen erantzukizuna. Eraso eginpalestinarrak jakinaren gainean jartzen baititu. Zaila da ulertzea herrialde bateko gobernuan erantzukizunak dituzten pertsona helduak haurren logika erabiltzea, hau da: “ohartarazten duena ez da traidorea”.
– Etsaiari ezta urik ez, logika militarra. Erabat barneratuta dagoen militarismoaren logika baten pean soilik azal daiteke ezetza, “geldialdiak” ezartzeko, biztanle zibilak ihes egiteko su etenetarako, laguntza humanitarioa sartzea eragozteko. Orain arte, baldintza eta kopuru horiek nazioarteko komunitateari adarra jotzeko aukera eman diote, dauden beharrak asetzeko hutsalak baitira.
– Defentsa kontzeptua murriztea. Defentsa armen indarra erabiliz bakarrik egin ahal izango balitz bezala. Arrazoi absolutu eta aldaezinaren premisa faltsu batean oinarritzen dira: ez dagoela gatazkak konpontzeko beste modurik, “bestea” ezabatuz baizik.
Defentsaren kontzeptu horrek gizartea militarizatzea dakar. Israelek 3 urteko zerbitzu militarra du gizonentzat, 2 urtekoa emakumeentzat. Militarrek gizarte zibilean duten garrantzia izugarria da, ospe handiko politikari guztiek karrera militarra izan dute. 24.300 milioi dolarreko gastu militarrak aitortu ditu, munduko 17. handiena, 9,5 milioi biztanle izanik. Armada boteretsua, mundu osoan ospea duen inteligentzia-sistema eta industria militar boteretsua ditu.
Ahalegin militar hori gorabehera, gogor eraso diete. Eraso horrek auzitan jartzen du armadak herritarrak defendatzeko duen gaitasuna; bere ospea, segurtasuna bermatzen ez duenez, zalantzan jartzen da. Bestalde, etxebizitza partikularretan aterpeak eraikitzeko joera handitu egin da, baita “autodefentsarako” armak erostea ere. Bi portaera horiek adierazten dute beldurra zabaldu egin dela gizartean.
– Nirekin edo nire aurka logika militar bikoitza. Gobernuari egiten zaion kritika oro ekintza antisemitatzat hartzen da. Logika honek antisemitaren eta antisionismoa sinonimo gisa erabiltzen ditu. Israelgo gobernuak Netanyahu buru duela, Osloko akordioen arabera palestinarrek estatu independente eta bideragarria sortu behar dutela gogoratzea ekintza terrorista kontsideratzen du eta Israelen existentziaren aurkakoae ere.
Gainera, NBEko Kontseilu Nagusiko lehendakariarekin, António Guterresekin, egin duen bezala, Israelen gizatasunik gabeko eta delituzko ekintzak zalantzan jartzen dituen nazioarteko edozein pertsona edo erakundea kritikatzeko eta hari ospea kentzeko ahalmenarekin eta zigorgabetasunarekin kontsideratzen da Israel.
– Justiziarik gabeko bakea ez da bakea, eta, lehenago edo geroago, pertsona zapalduek boteretsuaren indarkeriari erantzuten diote.
    Ezagutzen denean, ezin da ahaztu. Europa, Europako erakundeak, Europako gobernuak eta Europako biztanleak palestinarren oinazearenganako anestesiatuta geunden, eta beste alde batera begiratzen genuen zer gertatzen zen ez ikusteko. Bizirik iraun ahal izateko eskukada bat euro ematea nahikoa zen gure kontzientzia lasai mantentzeko. Orain irudiak ikusten ari gara, haien testigantzak entzuten. Israelgo gobernuek entzungor egin dieten NBEko Batzarraren eta Segurtasun Kontseiluaren ebazpen guztiak gogoratzen ditugu. Gogora ditzagun Israelgo gobernuak palestinarren aurka egiten duen apartheidaren politika erakusten duten txostenak: Human Rights Watch 2021; Anmisty International 2022 ; Save the Children 2023. Juduen herriaren aurkako jazarpen historikoek, ezta nazien juduen aurkako holokaustoak ere, ez dute legitimatzen Palestinako herriaren kontrako apartheida. Defentsarako bidezko eskubideak ez du barne hartzen biztanleria zibila deuseztatzea. Badira inolaz ere hautsi ezin diren lege eta arau batzuk, balio etiko eta moral batzuk, bakarka zein gizarte gisa errespetatzen ez badira, gizarte hori bera irensten duten munstroak sortzen dituztenak.
Europak, bere instituzioek eta biztanleriak ezin dute esan ez dutela ezer ikusi, ezin dute itxaron errugabeen bonbardaketa etengabeak burutik kentzea. Giza Eskubideen eta balio demokratikoen defendatzaile garelaren irudia zalantzan jarriko genuke basakeria hori geldiarazteko gai ez bagara. Beste eskualde batzuen aurrean dugun nagusitasun etiko eta moralaren autoirudia desagertu egiten ari da. Munduko beste leku batzuetan dugun ospea eta eragiteko gaitasuna baliogabetua izango da.