ahötsa_

Kolektiboak

onartutako proposamenak ontzat emango du, hemendik aurrera, preso

bakoitzak aukeratu ahal izatea ze urrats emango duen espetxe legediaren

aurrean onurak lortzeko orduan. 

Guk pentsatzen dugu EPPK-k irakurketa politiko bat egiten duen

neurrian, zilegi dela kritika politikoa ere egin ahal izatea, erabakiak izan

ditzakeen ondorioez ohartaraztea eta preso politikoen batasunaren kalterako

izango dela eta, ondorioz, haien babesgabetasuna handituko duela esatea. 

Ez da hori, ordea, idazki honen helburua, izan ere horrelako irakurketak

egiteko aukera eduki baitugu lehenago eta edukiko baitugu etorkizunean ere,

jarrera politikoak ez direlako egun batetik bestera finkatzen, denboran luzatzen

diren dinamiken bidez baizik. Kezka handia sortu digute batzuek, gehienetan

anonimotasunetik eta sare sozialen bitartez, EPPK-ren zuzendaritzaren

proposamenari “baiezkoa” eman zioten presoen aurka zabaldutako hainbat

mezuk: “damutuak”, “221 preso arrunta gehiago”, “traizioa”… 

Eztabaidaren parametroekin ados egon ez arren (2012an hasitako presio

kanpaina, komunikabideen jokabidea, kalean konfrontazio ideologikoa saihestu

izana kaletik eztabaida baldintzatzen zen bitartean, espetxeko gradu sistema ez

ezagutzeko blokeo informatiboa…), ezin dugu gure patio-kideak izan direnen

aurkako antzeko erasorik inolaz ere onartu. 

Ezin dugu ahaztu haietako batzuk, gaur egun desadostasun ideologikoak

izanda ere, gure sostengua izan direla kartzelan egon garen bitartean,

etsaiaren aurrean gurekin batera plantoak, gose grebak, itxialdiak eta beste

hainbat ekimen burutu dituztenak direla, une gogorretan guregatik kezkatu

direnak. Ezin dugu ahaztu haietako asko urte mordo daramatzatela preso edota

kondena luzeak dituztela betetzeke, eta inoiz damutu ez denari ezin zaiola

damutua deitu. 

Bestetik, ez zaigu bidezkoa iruditzen egungo egoeraren ardura nagusia

beraien bizkarrean jartzea ezta hain modu zorrotzean epaitzea. Baiezkoa eman

duten presoen artean badago konbikzio osoaz eta ilusioz jokatzen duenik,

badago pelikularen amaiera gustuko izan ez arren puntu honetara helduta

ontzat eman duenik, badago bere indarren mugara iristen ari denik eta damutu

gabe beste bide batzuk jorratu nahi duenik. Edozein kasutan, damutzen ez den

inor ez da damutua. 

Ez dezagun bilatu egoeraren ardura kate-begi ahulenean, benetako

arazoa kalean baitago. Ez bagara gai herri mugimendua indartzeko egoera

honek ez du bueltarik izango. Ezin diegu presoei eskatu guk egiten ez dugun

ahalegina, ezin diegu presoei gehiago eskatu herri mugimendua indartzeko

behar bezain beste egiten ez dugun bitartean. Inork ez zukeen ausardiarik

izango presoei espetxe legedia onartzea eskatzeko kalea pil-pilean

mantentzeko gai izan bagina 2009a eta gero. 

Amnistiaren aldeko borrokari dagokionez, mundu guztiari eskatuko

geniokeena bere ekarpena antolakuntzaren bitartez egitea da. Proiektu hau

aurrera ateratzeko ez da nahikoa bizkarrean zaplada ematea ezta urtean

birritan edo hirutan manifestatzea. Potentzialtasun handiko apustua egin dugula

ziur gaude, baina bizi dugun egoera zailean ekarpen konstruktiboek berebiziko

garrantzia hartzen dute. Hori zor diegu gugan konfiantza jarri duten guztiei,

batez ere haien babesa modu publikoan eman diguten errepresaliatu politikoei

eta, oso bereziki, Kolektibotik kanpo dauden lau presoei, haien kemena gure

indarra delako, gure indarra haien arnasa delako. 

Hasi garen moduan bukatuko dugu, kritika politikoa zilegi dela esanez,

eta norbaitek kontra egin nahi badigu argudioak eman beharko dituela

baieztatuz. Baina ez dezagun perspektiba galdu, eta Estatuak preso, deportatu

eta iheslari politikoei puntilla emateko ahalegin berezia egiten ari diren honetan,

beraiekiko errespetuz joka dezagun.